Από τον Αη Γιώργη στο Σχολείο

Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια μετά την είσοδο στο προαύλιο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, υπήρχε στην αριστερή πλευρά της διασταύρωσης με τον κατηφορικό δρόμο, η αποθήκη ζωοτροφών του Γεωργίου Μιχαήλ Φακή (Ζαβόψαρου) (1) #652, δεύτερου εις γάμον συζύγου της Ουρανίας Δημ. Μπέη (1171) #651.

Παρακάτω ήταν η είσοδος στο σπίτι της Ουρανίας, που προίκισε στην κόρη της Μαριώ⁽¹⁾ από τον πρώτο της γάμο με τον Γεώργιο Μιχαήλ Πολέμη (112122) #641 και σύζυγο του Αντωνίου Στεφανή Στεφάνου (Φόρα) (122). Ο Αντώνης (Φόρας) ήταν αγωγιάτης, μεταφορέας, όπως θα λέγαμε σήμερα. Είχε τέσσερα μουλάρια, που το βράδυ τα έδενε στα παράθυρα της αποθήκης του Ζαβόψαρου, γι΄αυτό οι περαστικοί πρόσεχαν πολύ, για τα αιφνίδια κλοτσήματα τους.

Λίγο πιο κάτω, στην ίδια σειρά, ήταν το σπίτι της Μαργαρώς Βασιλείου Κουτσούκου (1117) #649 που είχε παντρευτεί τον Σταμάτη Μιχαήλ Πολέμη (112124) (αδελφό του πρώτου άνδρα της Ουρανίας, Γεωργίου Μιχαήλ Πολέμη. (Τα σπίτια ήταν αδελφομοίρια).

Στην απέναντι πλευρά του δρόμου ήταν το σπίτι του Νικόλα Γεωργίου Κουρτέση (Ζουρίλα) (125) #2096 και της συζύγου του Μαργιέτας⁽²⁾το γένος Ανδρέα Γεωργίου Μανδαράκα (Καλουπάκα).

Ο Νικόλας ήταν και αυτός αγωγιάτης, με τέσσερα μουλάρια. Είχε και αυτός πολυμελή οικογένεια με οκτώ παιδιά. Ετσι, η γειτονιά αυτή απαριθμούσε δεκαεννέα παιδιά και ήταν η δεύτερη πιο πολυπληθής⁽³⁾σε παιδιά γειτονιά στο χωριό. Ο Νικόλας όταν πήγαινε τις απογευματινές ώρες για «αγώι» στη Χώρα, κολλούσε στην ταβέρνα του Ψωμά στο Νειμποριό. Σαν βράδιαζε και δεν είχε ακόμα επιστρέψει, η Μαργιέτα έπαιρνε ένα λαδοφάναρο και πήγαινε στο Νειμποριό , για να τον φέρει στο χωριό.

Προχωρώντας στο δρόμο μετά την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, το πρώτο στη δεξιά πλευρά του σπίτι ήταν του Νικολού Μιχαήλ Παλαιοκρασσά (Μπουλάκα) (1315) #3212 και της συζύγου του Κατίγκως⁽⁴⁾. Με ένα αδιέξοδο δρομάκι, μπροστά από την είσοδο της κουζίνας του σπιτιού της, επικοινωνούσε με το δρόμο το σπίτι του Γιάννη Μιχαήλ Κυρτάτα (Καρή) (1122144) #3712 και της συζύγου του Ελένης⁽⁵⁾.

Λίγο πιο πέρα ήταν το σπίτι της νονάς μου, Μαρίας Επαμ.Λογοθέτη (1231) #2311 info, συζύγου του Θεοδώρου Αντωνίου Μπαφαλούκου (11134) #2314 και σήμερα ιδιοκτησία των κληρονόμων του Παπανικόλα Καλογήρου (1) #2157.

Δίπλα σε αυτό ήταν το σπίτι της γιαγιάς μου Αθηνάς⁽⁶⁾, συζύγου Επαμ. Λογοθέτη (123) #2238, που προίκισε στην κόρη της Ειρήνη⁽⁷⁾, σύζυγο Νικολάου Λεονάρδου Καραπιπέρη (Πάταλου) (1318) #1908. Σ’αυτό γεννήθηκε ο καθηγητής Λεονάρδος Νικ. Καραπιπέρης (13181) #1908, που προς τιμήν του εδόθη το όνομα του σ’αυτόν δρόμο.

Σ’αυτόν τον δρόμο, μετά το σπίτι του Θόδη (Θεοδόση Δημ.Πασχάλη) (11125) #2039 και της συζύγου του Μαριώς⁽⁸⁾, προς τα δεξιά και λίγο πιο κάτω από την καμάρα, είναι η είσοδος στο προαύλιο του Δημοτικού σχολείου. Απέναντι σ’ αυτήν είναι τα αδελφά σπίτια της Ειρήνης⁽⁹⁾, συζύγου του Γιώργη Ιωάννου Εξαδάκτυλου (15) #2462, και της Ανδριάνας⁽¹⁰⁾ συζύγου του Κωνσταντίνου Παναγιώτη Κουρτέση (132) #2467. Όπως μου έλεγε η γιαγιά μου, ο χώρος που είναι κτισμένα τα πέντε αυτά σπίτια, το κτήμα δίπλα σ’αυτά, που από τη γυναίκα του Ζάννα Γιαννούλη Φαλαγκά (1437) #938 περιήλθε στον Νικόλαο Σταμ. Πολέμη (Σκάλο) (112231) #933 , και το παρακάτω σπίτι του Σταμάτη Θεοδ. Φαλαγκά (147) #1743 και της Φλωρέζας Λεονάρδου Καραπιπέρη (1312) #1744, ήταν ιδιοκτησία των προγόνων τους, Θεοδόση Νικολάου Φαλαγκά (14) #1927 info και της Ζάννας Γιαννούλη Βροντίση (1115) #1928 info.

Στην έξοδο από την Οδό Λεον.Καραπιπέρη και προς τ’αριστερά από την καμάρα του Θόδη, ανεβαίνοντας τα πλατύσκαλα σκαλοπάτια του δρόμου, στη δεξιά του πλευρά είναι το παράθυρο του Γραφείου και ο δυτικός με τα τέσσερα παράθυρα τοίχος της νέας αίθουσας του Δημοτικού Σχολείου.

Στην αριστερή του πλευρά είναι ο κήπος και η είσοδος στο σπίτι του Δημητρίου Πέτρου Κυρτάτα (Μητραλάκου) (141142) #3402 και της συζύγου του, Διαμάντης Νικολάου Φαλαγκά (1163) #3400.

Στο χώρο κάτω από την αυλή του επάνω σπιτιού και στο βάθος του ισογείου ήταν το μπακάλικο του Μητραλάκου, το τρίτο χρονικά στο κάτω χωριό. Πάνω από την πόρτα της εισόδου ή σε άλλο σημείο στην πρόσοψη του μαγαζιού δεν υπήρχε πινακίδα με την επωνυμία ή ιδιοκτησία του.

Δεξιά και αριστερά από την πόρτα της εισόδου και σε ίσες από αυτήν αποστάσεις υπήρχαν δύο τετράφυλλα παράθυρα, από τα οποία το δεξιό ήταν πάντοτε κλειστό. Ο Μητραλάκος άνοιγε μόνο τ’αριστερό από την είσοδο στο μαγαζί, γιατί πίσω από αυτό είχε το τεζιάκι με την ζυγαριά. Η ξύλινη επιφάνεια στο τεζιάκι ήταν γεμάτη μαυρίλες, από τα τσιγάρα που άφηνε πάνω σ’αυτή ο Μητραλάκος στο διάστημα της πώλησης των διαφόρων ειδών σε πελάτες. Επειδή ο χώρος του μαγαζιού κάτω από την αυλή ήταν μικρός, οι κάθε είδους συναλλαγές γινοταν, όταν δεν έβρεχε από το ανοικτό παράθυρο και πάνω στο δρόμο. Τον Μητραλάκο επειδή το δέρμα του προσώπου του ήταν ανώμαλο, η πρώτη ξαδέλφη του η Ερηνιώ η Κουτσούκου⁽¹¹⁾, τον αποκαλούσε «Σαλάχι». Τις ανοιξιάτικες και καλοκαιρινές μέρες ο Μητραλάκος καθόταν στην ποδιά του κλειστού παράθυρου και από εκεί παρακολουθούσε όλες τις συζητήσεις που γινόταν κάτω από τον πρώτο στην πλατεία πλάτανο. Σ’όλες αυτές τις συζητήσεις έπαιρνε εκ του μακρόθεν μέρος και ήταν πάντοτε αντίθετος με τις ιστορικές αναφορές του δασκάλου Γεωργίου Κωνσταντίνου Σάλαρη (1122241) #913 και του Παναγιώτη Αλεξόπουλου, που ειρωνικά αποκαλούσε «Αλεβιζάκια». Αυτός ήταν άνδρας της Μόσχας (14333), κόρης της Αννίκας (1433) (το γένος Αθανασίου Διαβατίδη) και του Μιχάλη Γιαννούλη Φαλαγκά (1433) #1961 info. Κάθε φορά που ο Μητραλάκος έφευγε, αποτεινόμενος στο δάσκαλο, εκδικητικά, του έλεγε: