|
Στην δέκατη τέταρτη σελίδα του κειμένου του Sam Soter, συνεχίζεται η αναφορά στην οικογένεια των γονιών του, Αντώνη και Μαρίας. |
|
σελίδα 14
Η επάρκεια και η ποιότητα του φαγητού, δε ήταν ποτέ πρόβλημα για τους κατοίκους του Clifton. Τα χρήματα για το ρουχισμό και άλλα ουσιώδη υπήρξαν περιορισμένα. Τα μπαλωμένα τζίνς ήταν πολύ συνηθισμένα για τα παιδιά. Αυτό δεν συνιστούσε κάποιο κοινωνικό πρόβλημα, δεδομένου ότι όλοι μοιράζονταν αυτή την εμπειρία. Δεν υπήρχε κοινωνικός διαχωρισμός στο Clifton. Ο πληθυσμός στο Clifton εκείνες τις ημέρες αποτελείτο σχεδόν αποκλειστικά από μετανάστες. Υπήρχαν μόνο δύο οικογένειες που τα μέλη τους είχαν γεννηθεί στο Clifton.
Το Clifton ήταν μια μικρή κοινότητα και αποτελείτο από τρεις γειτονιές που η κάθε μία χωρίζονταν από τις άλλες με διακριτό χώρο ανάμεσα τους. Το ανατολικότερο συγκρότημα αποτελείτο αποκλειστικά σχεδόν από Ελληνες μετανάστες που σχεδόν όλοι κατά κάποιο τρόπο είχαν κάποια συγγένεια μεταξύ τους. Αυτή η γειτονιά των Φαλαγκάδων και των υπολοίπων ήταν γνωστή σαν Manhattan.
Η οικογένεια του Anton Soter διέμενε στο Clifton μέχρι το 1935 όταν μετακόμισαν στη βορειοανατολική πλευρά του Portland σε ένα σπίτι στη διασταύρωση της 10ης Λεωφόρου και της οδού Tillamook. Η υγεία του Anton χειροτέρευε και χρειάζονταν να βρίσκεται κοντά στο νοσοκομείο των Απομάχων στο Portland. Η οικογένεια συντηρείτο με μια μικρή σύνταξη που είχε ο Anton και από μερική απασχόληση της Μαρίας κατά τους καλοκαιρινούς μήνες σε εργοστάσιο κονσερβοποιίας φρούτων και λαχανικών στο Portland. Ο Anton επίσης έβγαζε χρήματα εργαζόμενος σαν ship chandler για ελληνόκτητα πλοία που συχνά επισκέπτονταν τα λιμάνια του Portland για να φορτώσουν σιτηρά.
Η Μαρία είχε κερδίσει μια φήμη σαν εξαιρετική μαγείρισσα και οικοδέσποινα. Όταν ο σύζυγος της, ο Anton, απεβίωσε άρχισε να δίνει περισσότερο χρόνο και προσπάθεια στη εκκλησία. Τα διαχειριστικά και μαγειρικά της ταλέντα ήταν ευπρόσδεκτα. Ηταν μόνιμα παρούσα κατά τη διάρκεια των αναγκών της εκκλησίας σε μαγείρεμα στις πολλές γιορτές και φεστιβάλ φαγητού. Χάρηκε αυτή την εμπειρία και αυτή της έδωσε πολλή ευτυχία. Οσο περνούσαν τα χρόνια, η υγεία της Μαρίας, εκ γενετής διαβητικής, έγινε περισσότερο από ένα απλό πρόβλημα για τη ζωή της. Η καρδιά και η όραση της εξασθένησαν. Τα τελευταία χρόνια ήτα ευτυχισμένα γι’αυτήν, γιατί αγαπούσε τα εγγόνια της: τον Tony, τον Gregory και την Kathryn. Η παρουσία τους στη ζωή της ήταν μια ευλογία. |