Τα καπάκια

επιστροφή στον κατάλογο

 

Το παιχνίδι αυτό είναι ανταγωνιστικό, της κατηγορίας ο καθένας για τον εαυτό του. Παίχτηκε για μερικά χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του 1950 σταμάτησε απότομα και μετά ξεχάστηκε εντελώς.

 

Τα καπάκια ήταν από μπουκάλια μπύρας, πορτοκαλάδας κλπ. Στην αρχή τα καπάκια για τους μόνιμους κατοίκους της Ανδρου ήταν σχετικά δυσεύρετα δεδομένου ότι η κατανάλωση δεν ήταν πολύ μεγάλη. Οταν αργότερα υπήρξαν οικογένειες που έμεναν στην Αθήνα και έρχονταν στην Ανδρο για διακοπές και τα καπάκια έρχονταν με το τσουβάλι (από την ΕΒΓΑ της γειτονιάς) το παιχνίδι έχασε το ενδιαφέρον του.

 

Αφου οριζόταν με κάποιο τρόπο η σειρά εκκίνησης των παικτών χαράσσονταν μια γραμμή στο έδαφος. Ο πρώτος παίκτης (μειονεκτική θέση) έριχνε μακριά το καπάκι του. Σε όλο το παιχνίδι η κίνηση των καπακιών γινόταν αποκλειστικά στο έδαφος, χωρίς να πετάει στον αέρα κάποιο από αυτά. Ο δεύτερος προσπαθούσε με το δικό του καπάκι να πετύχει έναν από τους εξής δύο στόχους:

1. να πετύχει το καπάκι του αντιπάλου. Τότε έπαιρνε δύο καπάκια από τον παίκτη αυτόν και συνέχιζε να παίζει. .

2. να φτάσει τουλάχιστο σε απόσταση μιας δικής του σπιθαμής (η βολή λεγόταν απιθαμίτης) οπότε έπαιρνε ένα καπάκι από τον αντίπαλο παίκτη και συνέχιζε να παίζει. Φυσικά οι παίκτες με μακριά δάκτυλα είχαν σημαντικότατο πλεονέκτημα.

 

Σε περίπτωση αποτυχίας συνέχιζε ο επόμενος στη σειρά παίκτης.

Τα καπάκια των παικτών παρέμεναν στη θέση που είχαν σταματήσει μετά από μια αποτυχημένη βολή.

Το παιχνίδι δεν είχε συγκεκριμένη χρονική διάρκεια και συνήθως οι παίκτες αποχωρούσαν όταν νόμιζαν ότι τα καπάκια πού έχαναν ήταν αρκετά.