|
Τα σκ@τά στο πιάτο.
Και μόνος ο τίτλος του παιχνιδιού - που βέβαια δεν άρεσε στους γονείς και κηδεμόνες των παιδιών (κακά λόγια) - το έκανε να είναι από τα αγαπημένα παιχνίδια των αγοριών του χωριού. Ανήκει στα ανταγωνιστικά παιχνίδια του τύπου ένας εναντίον των υπολοίπων.
Παίζεται σε ένα χωματόδρομο με τοίχους αριστερά-δεξιά και ελεύθερο εμπρός-πίσω. Εγκάρσια στο χώμα χαράσσονται δύο γραμμές σε απόσταση τεσσάρων μέτρων περίπου μεταξύ τους. Κάθε παίκτης έχει μια αμάδα (πλατειά πέτρα) δικιά του, δικής του επιλογής όσον αφορά το μέγεθος και το βάρος. Καλή επιλογή θεωρείτο μια πλατειά πέτρα διαμέτρου κοντά στα 8cm όσο δηλαδή μια παλάμη. Στην αρχή του παιχνιδιού όλοι οι παίκτες έριχναν τις αμάδες τους πίσω από την πρώτη γραμμή με στόχο οποιοδήποτε σημείο της δεύτερης γραμμής (γραμμής της «μάνας») πριν, πάνω ή μετά από αυτήν. Ο παίκτης που η αμάδα του απείχε περισσότερο από το στόχο (τη δεύτερη γραμμή) είχε την ατυχία να είναι η «μάνα» ο αμυνόμενος δηλαδή του παιχνιδιού ενώ οι υπόλοιποι ήταν οι επιτιθέμενοι. Μετά τον ορισμό της μάνας, στήνονταν «τα σκ@τά στο πιάτο». Αυτά ήταν τόσες αμάδες όσοι οι επιτιθέμενοι παίκτες, διαφορετικής διαμέτρου η κάθε μία, που ξεκινούσαν από μια μεγάλη και μειούμενης προοδευτικά διαμέτρου, έως την τελευταία πλάτους 3 περίπου cm. Οι αμάδες στήνονταν η μία πάνω στην άλλη ώστε να σχηματίσουν μια πυραμίδα που είχε σχεδόν κωνική μορφή. Η πυραμίδα στηνόταν στη μέση της γραμμής της μάνας. Το στήσιμο της πυραμίδας ήταν ευθύνη πάντοτε της «μάνας». Η πυραμίδα αυτή ήταν ο στόχος των επιτιθέμενων που ρίχνουν την αμάδα τους πίσω από την πρώτη γραμμή. Η σειρά με την οποία οι παίζουν οι παίκτες δεν είναι καθορισμένη. Κάθε παίκτης προσπαθεί να ρίξει με την αμάδα του την πυραμίδα με τις πολλές αμάδες. Αν δεν την πετύχει, περιμένει να την πετύχει ο επόμενος και ούτω καθεξής έως κάποιος το καταφέρει. Οταν κάποιος το καταφέρει τότε η μάνα πρέπει να ξαναστήσει την πυραμίδα. Οσο η μάνα προσπαθεί να στήσει την πυραμίδα, οι ακινητοποιημένοι παίκτες αρπάζουν ο καθένας την αμάδα του και τρέχουν πίσω από την πρώτη γραμμή η οποία παρέχει ασυλία. Μόλις η μάνα τελειώσει το στήσιμο της πυραμίδας έχει δικαίωμα να τρέξει και να αγγίξει κάποιον παίκτη πριν αυτός φτάσει την πρώτη γραμμή οπότε το παιχνίδι λήγει και ο άτυχος αυτός παίκτης είναι η καινούργια μάνα. Μερικές φορές η πυραμίδα είναι δυνατό μετά από ένα εύστοχο και δυνατό χτύπημα να διαλυθεί εντελώς και οι αμάδες της να σκορπίσουν, οπότε το ξαναστήσιμο της παίρνει κάποιο χρόνο, υπάρχει όμως και η περίπτωση να κουνηθούν και να πέσουν οι πάνω-πάνω πέτρες, οπότε ο χρόνος των παικτών για να τρέξουν πίσω από την πρώτη γραμμή είναι περιορισμένος. Κάποιος παίκτης που η αμάδα του είναι ακινητοποιημένη μετά από ένα άστοχο κτύπημα μπορεί να αρπάξει την αμάδα του και να τρέξει πίσω από την πρώτη γραμμή, διακινδυνεύοντας όμως το άγγιγμα από τη μάνα (που επαγρυπνεί για τέτοιες περιπτώσεις) και να γίνει αυτός μάνα. Τέλος υπάρχει και η περίπτωση να πάρει την αμάδα του και να πάει πίσω από την πρώτη γραμμή χωρίς η μάνα να έχει το δικαίωμα να τον πιάσει. Αυτό γίνεται μόνο στην περίπτωση που ανασηκώσει την αμάδα του από το έδαφος και να την κρατήσει στην παλάμη του, κάποια στιγμή που η μάνα δεν τον πρόσεχε. Αν τύχει όλοι οι επιτιθέμενοι να είναι (λόγω αστοχίας) ακινητοποιημένοι, τότε το παιχνίδι λήγει και μάνα γίνεται αυτός που η αμάδα του απέχει περισσότερο από την πυραμίδα με τις αμάδες. |